‘
Vrolijke Paasdagen’, dat wordt me toegeroepen, vanuit
etalages in de winkelcentra en supermarkten, ondersteund door
bontgekleurde eitjes, allerliefste paashaasjes en kuikentjes.
'Vrolijke Paasdagen' : met deze wijn en deze gourmet-kruiden zeker geen probleem...
En tegelijkertijd:
‘
God, mijn God, waarom heb je mij verlaten ?!’ Ook dát
wordt me toegeroepen. Door wanhopige mensen in Syrië; verhongerende
mensen in Afrika; bootvluchtelingen op de Middellandse zee; slachtoffers
van terreur en dictatuur, veraf en dichtbij.
Vrolijke Paasdagen?
Vandaag: Goede Vrijdag: een mens gaat zijn weg, eenzaam en verlaten,
maar in alle oprechtheid, met een blijvend geloof in vermoede
mogelijkheden. Kwetsbaar blijft hij mensen nabij en laat mij zien:
Liefde openbaart zich in de kracht van kwetsbaarheid.
Deze kracht, die ons doet schreeuwen, doet ons óók opstaan en leven!
Dat is wat wij met Pasen gaan vieren: de kracht van kwetsbare liefde, die de dood overwint.
Theodore Roosevelt wijst in een toespraak, die hij gehouden heeft in 1910 aan de Sorbonne in Parijs, op de man in de arena:
Het is niet de criticus die telt; niet degene die ons erop wijst
waarom de sterke man struikelt, of wat de man van de daad beter had
kunnen doen.
De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat, zijn
gezicht besmeurd met stof, zweet en bloed; die zich kranig weert; die
fouten maakt en keer op keer tekortschiet, omdat dat nu eenmaal
onvermijdelijk is; die desondanks toch probeert iets te bereiken; die
groot enthousiasme en grote toewijding kent; die zich helemaal geeft
voor de goede zaak; die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een
grootse verrichting proeft, en die, als het tegenzit en als hij faalt,
in elk geval grote moed heeft getoond…’
Pasen roept ons op de veilige comfortzone van toeschouwer-zijn te
verlaten en in de 'arena' te stappen, daar waar het léven zich
voltrekt.
We zijn dan kwetsbaar, ja, we kunnen uitgelachen worden, mensen kunnen
met de vinger naar ons wijzen. Het kan zijn dat wij falen en vallen.
Maar we staan weer op, geholpen door anderen in de arena, die net zoals
wij durven blijven geloven in onze vermoede mogelijkheden.
En dan kan het gebeuren: de steen van het graf wordt weggerold.
Wanneer we de héle weg gaan, door alles heen echt en oprecht blijven
geloven, met een kwetsbaar hart, dat zich durft te láten raken, dan
ontdekken we dat dood, macht en geweld niet het laatste woord hebben:
Het zal in alle vroegte zijn als toen.
De steen is weggerold.
Ik ben uit de grond opgestaan.
Mijn ogen kunnen het licht verdragen.
Ik loop en struikel niet.
Ik spreek en versta mijzelf.
Mensen komen mij tegemoet -
wij zijn in bekenden veranderd.
…..
Wij overnachten in elkaars schaduw.
Wij worden wakker van het eerste licht.
Alsof iemand ons bij naam en toenaam
heeft geroepen.
Dan zal er nieuw leven zijn.
Dan zullen wij leven.
(Huub Oosterhuis)
En dat nieuwe leven begint NU, daar waar wij voor het LEVEN kiezen.
Pasen begint waar ik ópsta, tegen alles in en opkom voor
het leven en ontdek dat ware kracht in
kwetsbaarheid haar oorsprong vindt.
Dat wij allen wakker mogen worden van het eerste licht, alsof iemand ons bij naam en toenaam heeft geroepen.
De wereld heeft ons opstaan nodig.
Ik wens u allen een GEZEGEND PASEN toe,
dat in ons allen een klein beetje opstanding mag gebeuren.
