Wachtend verwachten

"Er zullen tekenen zijn aan zon, maan en sterren en op de aarde zullen volkeren in angst verkeren, radeloos door het gebulder van de onstuimige zee. De mensen zullen het besterven van schrik, in spanning om wat de wereld gaat overkomen." (Lc 21:25)
Wanneer ik dit lees, dan treft het me, hoe actueel deze woorden zijn: verwoestende bosbranden, overstromingen, modderstromen, gestrande walvissen, aardbevingen, de wereldwijde klimaatverandering, mensen op de vlucht, oorlogen …
Het roept angst in me op. En het liefst wil ik dan mijn ogen sluiten en overgaan naar de orde van de dag, met de ontkennende gedachte: 'Ach, zo erg is het toch allemaal niet.'
Maar 'het ontkennen van angst ontneemt ons ons vermogen om lief te hebben' (Laurence Freeman).
Hoe betekenisvol zijn daarom de volgende woorden:
"Wanneer zich dit alles begint te voltrekken, richt u dan op en heft uw hoofden omhoog, want uw verlossing komt naderbij.'
Wees niet bang, maar richt je op en kijk om je heen. Laat het tot je dóórdringen, neem het in je op, laat dat wat je ziet tot je spréken. Laat je niet bepalen door angst, die je je ogen doet sluiten om niet te hoeven zien wat er om je heen gebeurt. Maar ga rechtop en oprecht staan in de werkelijkheid van je leven, zoals het is.
"Zorgt ervoor dat uw geest niet afgestompt raakt door een roes van dronkenschap en de zorgen van het leven; laat die dag u niet als een strik onverhoeds grijpen, want hij zal komen over allen waar ook ter wereld. Weest dus te allen tijde waakzaam. "
Dus: Niet wegvluchten in het teveel van onze consumptiemaatschappij. Niet afgestompt raken door de overvloed die ons aangeboden wordt in de winkels en niet ten onder gaan in de roes van het koude licht van neon-reclames en goedkope "vrede op aarde".
“Het beste antwoord op de 'horror' van angst is te wachten, omdat hierdoor de verborgen bron van hoop vrijkomt. Wachten is zelfbeheersing, zorg voor onze geestelijke gezondheid en gelijkmoedigheid, het vermijden van overmaat, verslaving en angst: het bewuste en hoopvolle wachten van de discipel en niet het hectische ongeduld van de consument.” (Laurence Freeman)
Dat is wat ik ons allen toewens in deze tijd van voorbereiding op kerstmis: dat we ons weer oefenen in de kunst van het waken: met aandacht en rechtop in het leven staan en durven zien wat is. En, zoals de herders op het veld, in de nacht, wakend bij hun schapen, uiteindelijk ook het licht zien, dat er is. Het licht dat naar ons toekomt, uit een hemel zonder grenzen.
Het licht van nog ongekende mogelijkheden.
Mijn wens : Dat we dit Licht mogen ontvangen, in ons waken en in ons verwachten.

Zoeken naar zin

Inspiratiedag
Zaterdag, 24 november 2018




Een dag waar een kleine groep van "zinzoekers" elkaar heeft ontmoet om erbij stil te blijven staan wat zingeving in ons leven nu eigenlijk betekent. En - gaat het nu om zin geven of om zin vinden in ons leven? Moeten we zin zoeken of zin ontvangen in dat wat in ons leven naar ons toekomt?
Of - gaat het om dit alles?
Wat helpt ons om onze eigen, unieke weg te ontdekken en te kunnen gaan?
In het overaanbod aan zingeving - hoe vind ik datgene wat bij mij past?

In een vrije ruimte van ontmoeting zijn we hiermee op weg gegaan. Stilte, reflectie en gesprek waren hierbij belangrijke ingrediënten.

Ecologie - met een contemplatieve bril

Graag deel ik hier een bericht van de Zusters van Liefde in België  naar aanleiding van een bezinningsdag die ik heb mogen begeleiden:

Ecologie - met een contemplatieve bril

Thuiskomen in stilte - stilteweekend

In stilte thuiskomen ...
Zomaar er mogen zijn, en de stilte tot je laten spreken ...
Ruimte voor ontmoeting ...
Weer op adem komen ...
Durven zien wat er is in je leven ...
Wat er werkelijk toe doet ...


Hiervoor was er ruimte tijdens het stilteweekend in het bezinningscentrum 'Onder de Bogen' in Maastricht.

‘Zoals de hand die men voor de ogen houdt de hoogste berg voor ons verbergt, zo verhindert ons beperkte aardse leven ons de fantastische vergezichten en geheimen te zien waar de wereld vol van is. Wie in staat is deze hindernis - als een hand- van de ogen weg te nemen, zal de intense straling van de innerlijke wereld zien.’ (Rabbi Nachman 1772-1810)

Wij sporen u aan, ontdek onder het bekende het bijzondere breng onder het dagelijkse het onverklaarbare aan het licht. Laat ieder ding dat gewoon heet u verontrusten. (Bertold Brecht)

Waar je (niet) rijk van word ...

COMPASSIE IN ACTIE

Dit hoeft niet zo moeilijk te zijn.
Er zijn zoveel kleine momenten iedere dag ...
Het is de moeite waard om ze te gebruiken.

Laat je niet ervan weerhouden wat anderen er over gaan denken.
Het draagt ertoe bij, dat wezelf en ook onze wereld gelukkiger gaat worden.

Wijsheid en waarheid

“Wijsheid kan alleen worden gevonden in waarheid.”
(Goethe)

Ik ben me de laatste tijd ervan bewust geworden dat ik me vaak de vraag stel: “Wat is nu wijs om te doen?” De vraag komt spontaan in me op in situaties die moeilijk en complex zijn.
Natuurlijk zou ik gewoon ‘iets’ kunnen doen en impulsief reageren. Dat is dan meestal zonder veel nadenken. Maar is dit dan ook altijd het goede?
Actie en onmiddellijke reactie leveren spannende wedstrijden op en zijn in de sportwereld noodzakelijk. Wanneer Kiki Bertens in haar matches tijdens de US Open telkens erover zou nadenken over wat nu wijs is, zou ze niet ver komen.
Maar geldt dit ook  voor het geheel van onze samenleving? Ja, soms moet er meteen gereageerd worden en hoeft die vraag niet worden gesteld.
Maar op andere momenten zou ik me wensen dat het toch zou gebeuren: dat we ons de tijd nemen om ons af te vragen: “Wat is nu wijs om te doen?” Het houdt in om even afstand te creëren voor een plaatsbepaling. Het houdt in om ook de consequenties van ons handelen te bedenken. Is het wijs om in deze woelige tijd een Mohammed-cartoonwedstrijd te organiseren, in welke gesloten kring dan ook? Is het wijs om een bevelschrift publiek te maken, en hiermee het leven van een heel gezin op het spel te zetten?
Is het wijs om journalisten alsmaar te betichten fake nieuws te produceren?
En van de andere kant: is het wijs om alleen maar op basis van krantenkoppen ons een oordeel te vormen over wat er gaande is in ons land en in onze wereld?
Wat is dan wijsheid? “Wijsheid kan alleen worden gevonden in waarheid”, zegt Goethe.
Maar: wat is dan waarheid? Wie of wat is vandaag nog geloof-waar-dig? Wie of wat is nog waar-achtig?
Misschien is wijsheid ons vooral ervan bewust te zijn dat we alleen maar op zoek naar  waarheid kunnen zijn. Dat het onze diepste waarheid is, niet alles te weten en niet alles te kunnen. "De" waarheid niet te bezitten en alleen maar een stukje van wat voor ons waar is te leven in respect en openheid voor anderen.
Het vraagt moed om me telkens weer door het concrete moment op de plaats waar ik sta de vraag te stellen: Wat is nu wijsheid? Welke waarheid ontmoet ik nu? Het vraagt moed om in de spiegel van waarheid te kijken en mijn ogen niet te sluiten.
Het vraagt moed – en het vraagt om stilte, wil ik dichter bij mijn wijsheid en de waarheid van mijn leven komen.
Ik zou willen zeggen: ‘Wijsheid en waarheid kunnen alleen worden gevonden in stilte.”
Ze laten zich vinden, en ze zijn toegankelijk voor ieder van ons.
Wijsheid en waarheid zijn in ieder van ons en wachten erop, gevonden te worden, als bron van leven.
We hebben het in ons wijze en waarachtige mensen te zijn.
Dat is wat onze wereld op dit moment misschien het meeste nodig heeft.
Laten we op zoek gaan en af en toe stil worden. In plaats van fake nieuws brengen we zo het goede nieuws dat anderen de moed geeft om hetzelfde te doen.

offline-online vakantietijd

De tijd van vakantie breekt aan. Vakantie betekent: vrije tijd, tijd vrij maken - tijd die niet gevuld is met van alles en nog wat, maar gewoon met tijd.
Vakantie is een vrije ruimte om in contact te komen met het wezenlijke en belangrijke in ons leven. Datgene, wat vaak tekort komt in de drukte en gehaastheid van elke dag, namelijk het contact met onszelf en met mensen die ons dierbaar zijn.
Vakantie is wezenlijk een "offline"-tijd. Even niet bereikbaar zijn om (meer) ruimte vrij te maken voor jezelf, je gezin, je vrienden. Een ruimte die je uitnodigt om op adem te komen en de "online-verbinding" met jezelf te versterken en je hierop goed af te stemmen. Welke signalen, boodschappen ontvang je van jezelf, van je hart, van binnenuit?
Welke berichten komen hier bij je binnen, vanuit je binnenste?
Je hart op 'ontvangen' zetten. Hiervoor heb je geen wifi nodig. Je hebt ontvangst, waar je ook bent: dáár, waar je open bent voor wat er in je opkomt en voor het moment dat jou gegeven wordt.

Laatst zag ik in een krant een cartoon: een echtpaar staat met koffers en al bij de receptie van een hotel, en de man vraagt aan de
concierge: "Hebt u wifi?" De concierge antwoordt: "Jazeker, mijnheer!" "Nou", zegt de man en kijkt naar zijn vrouw, "dan gaan we weer."
"Hebt u wifi?" Dat is soms onze éérste vraag bij de boeking van een vakantie, of bij een bezoek aan een restaurant of een café. En soms is dit bepalend voor onze keuze.
Daarmee is de vrije ruimte die een vakantie wil geven weer voor een groot deel opgevuld. We ontvangen en luisteren naar dingen die van buiten af naar ons toekomen - dat wat de 'online-verbinding' met ons hart verstoort.
En het verstoort ook gauw het NU van de vakantie: wij zijn door al dat 'andere' minder ontvankelijk voor wat er hier en nu naar ons toekomt. En zo blijft ook tijdens een vakantie onze aandacht verdeeld.
Ik wens ons allen in de komende zomerperiode toe, dat wij onszelf wifi-vrije momenten gunnen. Dat wij de moed hebben om geregeld 'off-line' te zijn - om helemaal 'on-line' te zijn voor onszelf en voor de mensen en alles om ons heen.
Geen bereik hebben kan een zegen zijn, tenminste als wij ons dan niet in alle mogelijke bochten wringen - maar het zien als een moment dat ons eraan herinnert dat we met vakantie zijn: een 'offline-tijd' - een vrije tijd en een vrije ruimte, die tot een nieuwe en genezende verbinding wil bijdragen met onszelf en anderen.
"Hebt u wifi? " ... "Nou, dan gaan we weer..."
Vakantie, een tijd van helende en bevrijdende 'offline-momenten' ...
Soms is 'geen bereik' hebben het beste wat ons kan gebeuren.

Niet meteen

Een paar weken geleden hebben we Pasen gevierd.
40 dagen hebben we ons erop voorbereid om dan de drie grote dagen te kunnen beleven van afscheid (Witte Donderdag), dood (Goede Vrijdag) en  de stilte van het ‘niets meer’ (Stille Zaterdag). En dan – PASEN, jubelzang en alleluia …
Drie dagen, die symbool staan voor het geheim van ons leven: dat doorheen alles wat wij meemaken, wat ons overkomt, dood niet het laatste woord heeft. Ook al lijkt het vaak zo.
Maar – Pasen gebeurt niet meteen.
Ik was dit jaar op Paaszondag nog niet eraan toe om volop Alleluia te kunnen zingen.
Wat mij getroffen heeft is, dat het bij de meeste leerlingen van Jezus niet veel anders was.
Ze zaten achter gesloten deuren, wisten niet wat ze moesten doen; de een wilde gewoon weer naar huis, de ander dacht alweer aan andere zaken. Onzekerheid, ongeloof, schrik – Pasen gebeurde ook voor hen niet meteen.
Ze waren aan het rouwen, hun dromen waren stuk, - en het duurde, voordat de een na de ander besefte, dat Degene, in wie ze hadden geloofd, niet dood was, maar lééfde.
En weer zijn het, na Pasen, 40 dagen, symbool voor een heel lange tijd, voordat Pinksteren kon gebeuren.
Een belangrijke tussentijd die ons toeroept: ‘Wees niet bang, het hoeft allemaal niet meteen. Gun jezelf de tijd die je nodig hebt. Jouw Pasen komt, wanneer je eraan toe bent. Ga je weg in je eigen tempo.’
 “Terwijl Hij met hen at, vroeg Hij hun Jeruzalem niet te verlaten maar de belofte van de Vader af te wachten, die gij van Mij vernomen hebt. …Gij zult kracht ontvangen van de heilige Geest die over u komt, om mijn getuigen te zijn in Jeruzalem, in geheel Judea en Samaria en tot het uiteinde der aarde.”  (vgl. Handelingen vd Apostelen 1, 4-8)
Blijven in wat er is, niet weggaan, niet vluchten, niet afhaken.
Dicht bij onszelf mogen blijven, in alles wat er in ons leven gebeurt. Ons leven doorléven.
Laten gebeuren wat er in ons wil gebeuren en tijd nodig heeft om te groeien en te rijpen.
Het hoeft allemaal niet meteen.
Het is een zo belangrijke tussentijd, die ons gegeven is, om ons te oefenen in de kunst van het wachten.
Op mijn balkon staan 3 kleine potten met aardbei-plantjes. Tot mijn grote vreugde zijn ze nu aan het bloeien. Het zal nog een tijd duren totdat ik de vruchtjes kan oogsten. Die komen ook niet meteen. Maar de bloesems zijn er al: het zal gaan gebeuren!
Zo ook in ons leven. Wij zullen de kracht ontvangen die we nodig hebben om in ons te laten groeien wat er wil groeien. Als we het geduld op kunnen brengen en leren te wachten.
We hebben alle tijd. Het hoeft niet meteen.
Ik weet: ik ben nu waar ik nu kan zijn. Dat is genoeg en geeft me ruimte, zodat het leven in mij kan groeien.
Liefde kent geen haast en heeft en geeft alle tijd.
Dit is wat ik ons allen toewens, dat we onszelf en anderen de tijd gunnen die we nodig hebben om te worden wie we zijn, in de ons geschonken tussentijd, zoals tussen Pasen en Pinksteren.

Delf mijn gezicht op

“Laat mij je gezicht zien,
laat mij je stem horen,
want je stem is zo mooi, je gezicht zo lieftallig!”
(Hooglied 2,14b)

In sommige delen van Nederland wordt over enkele dagen carnaval gevierd.
In de winkels zie je nu allerlei bonte figuren, clowns, die je toelachen, maskers van verschillende soorten, allerlei kostuums die je kunt kopen of huren.
Het is een uitbundige tijd van uitgelaten feesten, even uit je dak kunnen gaan. De ernst van alledag achter je laten en even iemand anders kunnen zijn.
Een kostuum mogen kiezen dat bij je past, dat tot uitdrukking brengt wie of wat je graag zou willen zijn. Soms achter een masker, anoniem. Het mag even.
Het leven van de andere kant zien en weten te relativeren. Heerlijk.
Je kunt er op verschillende manieren over denken en ernaar kijken. Maar het heeft wél iets met het leven te maken: gewoon gelukkig willen zijn; het leven als een feest ervaren, samen met anderen.
Natuurlijk is het dat niet altijd. En toch…
Wikipedia weet ons te vertellen: “De oorsprong van ‘carnaval’ moet waarschijnlijk gezocht worden in het Italiaanse carne levare, het 'opheffen/wegnemen van het vlees'. …Van oudsher is carnaval een eetfestijn, omdat het de laatste mogelijkheid was zich te buiten te gaan voor de vastentijd, waarin men zich beperkte tot het minimaal noodzakelijke. …De vasten is ter herdenking van de 40 dagen die Jezus volgens het Nieuwe Testament in de woestijn vastte en tevens tot bezinning op de christelijke kernwaarden.”
Terwijl carnaval eindigt op aswoensdag – begint op die dag de veertigdagentijd die ons wil helpen ons voor te bereiden op hét feest van het leven: Pasen.
Carnaval en veertigdagentijd liggen in elkaars verlengde. Carnaval geeft je tijdelijk de mogelijkheid om je te verkleden, maskers te dragen om even die te kunnen zijn die je wilt zijn. De veertigdagentijd nodigt je uit, je maskers die je in je alledaagse leven draagt of moet dragen, maskers waarachter je werkelijk gezicht verborgen is, af te leggen, om tot jezelf te komen door je ware gezicht te ontdekken en durven laten zien.  Het is een tijd die je uitnodigt, niet alleen tijdens de carnaval die te zijn die je wilt zijn. En dat je geen maskers nodig hebt om jezelf te kunnen zijn.
Na de uitbundige en losbandige tijd van feesten neemt de veertigdagentijd je mee naar een sobere tijd van vasten. Het is een tijd van creatieve ont-prikkeling: vasten van elk ‘teveel’ aan prikkels. Dat kan voor ieder van ons verschillend zijn: teveel tv, teveel internetten, teveel eten, teveel zelfmedelijden, teveel werk, teveel bezorgdheid … Het is een mogelijkheid die ons geschonken wordt om tot méér leven te komen en ons kan brengen naar onze eigen innerlijke bron van waaruit we kunnen leven.
Ik wens ons allen toe dat we ons deze tijd gunnen. Dat wij vasten van lawaai en ruis en elk ‘teveel’ om ruimte vrij te maken voor stilte en luisteren naar wat er echt toe doet in ons leven.
De veertigdagentijd, een tijd van retraite in het dagelijks leven voor iedereen. Het kost niet veel, alleen een beetje tijd, en moed om het te wagen: een stukje de woestijn in te gaan, wat confronterend kan zijn. En tegelijkertijd openbarend: het brengt je diepste zelf tevoorschijn:

Delf mijn gezicht op, maak mij mooi. Wie mij ontmaskert, zal mij vinden. Ik heb gezichten, meer dan twee, ogen die tasten in den blinde, harten aan angst voor angst ten prooi. Delf mijn gezicht op, maak mij mooi. Delf mijn gezicht op, maak mij mooi. Wie wordt ontmaskerd wordt gevonden en zal zichzelf opnieuw verstaan en leven bloot en onomwonden, aan niets en niemand meer ten prooi. Delf mijn gezicht op, maak mij mooi. (Huub Oosterhuis)